در یک تحقیق حکومت افغانستان که به حمایت ملل متحد صورت گرفته است، دیده می شود که یک سوم کودکان در جنوب این کشور درسال های اول زندگی شان از فقر غذایی رنج می برند.
ارقام این تحقیق نشان می دهند که با وجود سرازیر شدن میلیاردها دالر پول کمکی، از سال 2001 بدینسو که طالبان توسط تهاجم نظامی زیرفرماندهی ایالات متحده امریکا سقوط داده شدند، بهبود اندکی درجلوگیری از سوء تغذی اطفال در افغانستان به وجود آمده است.
مطابق به این تحقیق که شاخص های متعددی مدنظر گرفته شده اند، 18 درصد کودکان یا نزدیک به یک میلیون طفل، در سرتاسر افغانستان از سوء تغذی رنج می برند.
در تحقیقی که بین اکتوبر 2010 و می 2011 انجام یافته است، جنوب افغانستان که بیشترین خشونت ها در آنجا صورت می گیرد و کمتر انکشاف نموده است، با بدترین نوع سوء تغذی اطفال رو برو بوده و ازجمله کودکانی که پایین تر از پنج سالگی قرار دارند، 29.5 درصد آنها مصاب به سوء تغذی می باشند.
فقر گسترده وعدم امنیت موجب آن شده است که سازمان های امدادی کمتر تاثیری برجنوب داشته باشند. ازاین رو درآنجا نسبت به سایر نقاط افغانستان، خدمات طبی کمتر قابل دسترسی است.
30 درصد سوء تغذی شدید دربین کودکان یکی از شرایط قحطی شمرده می شود، این درحالی است که افغانستان کشوری می باشد که درآنجا سایر معیارها مانند مرگ ومیر و گرسنگی، که ملل متحد را وادار به اعلام حالت قحطی می کند وجود ندارند.
پایین ترین درصد سوء تغذی درمرکز افغانستان دیده می شود که حدود 13درصد می باشد. دراین مناطق طالبان نفوذ کمتری دارند.
کریستینه روهرز، از موسسه "سیف دی چلدرن" به خبرگزاری فرانسه گفته است که برای مدت های طولانی هم حکومت افغانستان وهم موسسات امدادی مشکل سوء تغذی را درافغانستان نادیده می انگاشته اند و این چالش های بزرگی را برای آینده این کشور به وجود می آورد.
او گفته است: «نخستین مطالعه (درمورد سوء تغذی) درسال 2004 درافغانستان صورت گرفته است و نشان می دهد که سقف سوء تغذی همان وقت مانند امروز بلند بوده است». روهرز همچنان گفته است که سوء تغذی باعث یک سوم مرگ و میر کودکان می باشد.
«روزانه 275کودک درافغانستان می میرند که بیشترین شان پایین تراز پنج سال دارند واین مرگ ومیرناشی از ناخوشی های قابل پیشگیری اند که سوء تغذی یکی از عوامل مهم آن می باشد».
اوخواهان یک پاسخ جامع وگسترده به این مشکل شده است تا والدین آموزش داده شوند که چگونه به کودکان شان غذا بدهند، زیرا بسیاری به کودکان شان تنها نان وچای می دهند.
کریستینه روهرز درعین حال، اظهار نگرانی کرده است که در آستانه سال 2014 ، هنگامی که مسوولیت های امنیت به نیروهای افغانستان انتقال می یابند و نیروهای جنگی ناتو افغانستان را ترک می گویند، تاثیر منفی ای برفعالیت ها درمبارزه علیه سوء تغذی کودکان بگذارند.
او می گوید: «برای مدت های طولانی خدمات تغذی تمویل نمی شده اند و به آن اولویت قایل نبوده اند. این آغاز تحول است وما نگران آن هستیم که مبادا درحین پروسه پیچیده انتقال، این چالش توجه لازم را به خود جلب نکند».
فرانس پرس/ رسول رحیم
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر