ژان ژاک روسو مخالف خشونت با اطفال در هنگام تدریس بود

ژان ژاک روسو در کتاب «اميل» درباره ى آموزش و کلاس درس مى گويد:

«بدبختانه ساعت درس فرا مى رسد. آه! چه تغييرات بدى در او ايجاد مى شود، فوراً چشمش تار مى شود، نشاط او از بين مى رود. اى شادى، خداحافظ! اى بازيهاى قشنگ خداحافظ! يک آدم موقر و زمخت دست او را مى گيرد و مى گويد: آقا بيا برويم سر درس. از لاى در اتاق کتاب هاى او را مى بينيم. کتاب هاى او! چه ابزار و اثاث حزن آورى براى اين سن. طفلک به ناچار دنبال آموزگار مى رود، نگاهى از روى حسرت به آنچه که اطراف اوست مى اندازد. ديگانش پر از اشک است، ولى جرات نمى کند جارى سازد و قلبش پر از آه است، ولى جرات نمى کند برکشد.» (اميل / ص ١٧٧)

ژاک ژان روسو از نخستين فيلسوفانى بود که آموزش همراه با رنج و زجر را محکوم کرد. پس از او بسيارى از آموزشگران بزرگ کوشيدند آموزش خلاق کودک محور را جايگزين آموزش بزرگسال محور کنند. بزرگانى همچون پستالوزى، فروبل، هربارت، مونته سورى، رودلف اشتاينر، جان ديويى و بسيارى نام هاى ديگر که کوشش کردند آموزش کودکان را همراه و همسو با نيازها و علاقه هاى کودکان بسازند