به انتخاب احمد کاووس سیاووششماره 62/یکشنبه 13 سرطان 1389/4 جون 2010
این بازی هم یک نوع چشم پتکان است و بیشتر در شهر کابل مروج میباشد. تعداد بازیکنان و سن و سال آنها معین نیست و به صورت عموم دختران و پسران خورد سال آنرا با هم بازی می کنند.
برای اجرای بازی، کودکان به گروپ های سه نفری تقسیم می شوند. هر سه نفر دست های یکدیگر را گرفته و به شکل دایره رو بروی هم ایستاده می شوند و با هم میگویند: اِس، فِ، لِس! و همزمان با تلفظ هر هجا دست های خود را به پیشرو و عقب تکان میدهند، به مجرد گفتن لفظ «لِس» دست های همبازی های خود را رها کرده و با عجله و دقت دست راست خود را روی دست چپ قرار میدهند. شکل قرار گرفتن دست های هر کس که با دو نفر دیگر مختلف باشد، او می بر آید.
وقتی که از مجموع بازیکنان تنها دو نفر بماند، برای معلوم شدن، «ماه» یکنفر از اطفال که قبلاً بر آمده باشد، با آنها همکاری می کند. این شخص را در اصطلاح بازی «شوروایی» می گویند.
آخرین کودک «ماه» می شود. ماه چشم های خود را پُت نموده و طبق فرمایش همبازی ها ضرب زبانی یکی از اعدا مثلاً پنج، پنج را با آواز بلند می خواند، سایر اطفال وقت دارند که قبل از ختم ضرب زبانی پنج، پنج خود شان را پنهان کنند.
با ختم ضرب زبانی ماه چشم گشوده و به جستجوی اطفال می پردازد. هر طفلی را ببیند با انگشت شهادت به طرفش اشاره نموده می گوید: اِس فِلس! در ضمن جستجو، اطفال دیگر می کوشند که خود را پنهانی به ماه رسانیده و با دست خود بدن او را لمس کرده و بگویند: تاپه!
اگر کدام طفل توانست «ماه» را «تاپه» کند، ماه مکلف می گردد بار دیگر چشم پُت کند و ضرب زبانی بخواند. در غیر آن اولین کودکی که اس فلس شده ماه می شود و بازی ادامه می یابد.
نتیجه:
این بازی اطفال را محتاط، صبور و فعال بار می آورد و آنها را در آموختن ضرب زبانی کمک می کند.
از کتاب «بازی های عامیانه اطفال»
این بازی هم یک نوع چشم پتکان است و بیشتر در شهر کابل مروج میباشد. تعداد بازیکنان و سن و سال آنها معین نیست و به صورت عموم دختران و پسران خورد سال آنرا با هم بازی می کنند.
برای اجرای بازی، کودکان به گروپ های سه نفری تقسیم می شوند. هر سه نفر دست های یکدیگر را گرفته و به شکل دایره رو بروی هم ایستاده می شوند و با هم میگویند: اِس، فِ، لِس! و همزمان با تلفظ هر هجا دست های خود را به پیشرو و عقب تکان میدهند، به مجرد گفتن لفظ «لِس» دست های همبازی های خود را رها کرده و با عجله و دقت دست راست خود را روی دست چپ قرار میدهند. شکل قرار گرفتن دست های هر کس که با دو نفر دیگر مختلف باشد، او می بر آید.
وقتی که از مجموع بازیکنان تنها دو نفر بماند، برای معلوم شدن، «ماه» یکنفر از اطفال که قبلاً بر آمده باشد، با آنها همکاری می کند. این شخص را در اصطلاح بازی «شوروایی» می گویند.
آخرین کودک «ماه» می شود. ماه چشم های خود را پُت نموده و طبق فرمایش همبازی ها ضرب زبانی یکی از اعدا مثلاً پنج، پنج را با آواز بلند می خواند، سایر اطفال وقت دارند که قبل از ختم ضرب زبانی پنج، پنج خود شان را پنهان کنند.
با ختم ضرب زبانی ماه چشم گشوده و به جستجوی اطفال می پردازد. هر طفلی را ببیند با انگشت شهادت به طرفش اشاره نموده می گوید: اِس فِلس! در ضمن جستجو، اطفال دیگر می کوشند که خود را پنهانی به ماه رسانیده و با دست خود بدن او را لمس کرده و بگویند: تاپه!
اگر کدام طفل توانست «ماه» را «تاپه» کند، ماه مکلف می گردد بار دیگر چشم پُت کند و ضرب زبانی بخواند. در غیر آن اولین کودکی که اس فلس شده ماه می شود و بازی ادامه می یابد.
نتیجه:
این بازی اطفال را محتاط، صبور و فعال بار می آورد و آنها را در آموختن ضرب زبانی کمک می کند.
از کتاب «بازی های عامیانه اطفال»
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر