اطفال مناطق قلعه ی وکیل، قلعه ی خیاط، قلعه ی نجار، یکه توت، بی بی مهرو، مکروریان 4، بلاکهای هوایی و غیره از نبود میدان های ورزشی و پارکهای تفریحی شکایت دارند و از دولت میخواهند که حد اقل جایی را برایشان برای تفریح و ورزش مشخص و با وسایل سپورتی مجهز سازد تا آنان بتوانند در آن محلات به ورزش، تفریح و رفع خسته گی بپردازند.
در مناطق یاد شده حتا یک محل مناسب ورزشی و یا تفریحی وجود ندارد؛ چیزی که همه ی اطفال و فامیل هایشان را مأیوس ساخته اینست که در ساحه ی مکروریان چهارم یک میدان ورزشی و تفریحی که اطفال میتوانستند حد اقل رفع خسته گی و ورزش نمایند وجود داشت اما آن را طوری راهجوری کردند که بلند منزل خلاف نقشه ی 9 طبقه یی سازند و در مقابل دولت به خانواده های اطفال مکروریان چهار وعده ی ساختن پارک و میدان ورزشی را سپرد که متأسفانه تا امروز کسی یادی از ساختن آن میدان و یا ساحه ی تفریحی نکرد.
در مناطق قلعه ی وکیل، قلعه ی خاطر، قلعه ی خیاط، قلعه ی نجار، بی بی مهرو و غیره اطفال در کنار زباله ها، کنار جویچه های پر از بوی تعفن، کنار تشناب ها و مناطق آلوده به کثافات بازی میکنند که این امر نه تنها به صحت اطفال مضر است بلکه باعث بروز امراض خطرناکی نیز میگردد.
فقدان کلینیک های حمای ی طفل و مادر در محلات متذکره شدیداً احساس میگردد. در این ساحات دور مانده از چشم دولت حتا اگر کلینیکی هم وجود داشته باشد آنرا هم در کنار زباله ها، مستراح ها و جویه های آلوده به کثافات خواهید یافت.
ساحه ی سبز و محیط زیست مناسب فواید زیادی برای رشد معنوی انسان و خصوصاً اطفال دارد. اطفالیکه در محیط سالم و فضای پاک بزرگ میشوند صحتمند و از نظر روحی آماده ی جذب مسایل تعلیم و تربیه در مکاتب میباشند. فقدان ساحه ی سپورتی و ساحه ی سبز همزمان با بیکاری اطفال و جوانان باعث بسا انحرافات اخلاقی و اجتماعی میگردد، اطفال و جوانانیکه بیکار اند و حد اقل چند میدان فوتبال، والیبال، بسکتبال و تفریحهای سالم ندارند در معرض خطر آلودگی به اعتیاد به مواد مخدر و یا ارتکاب جرایم جنایی میباشند. تجربه نشان داده در شهر هایی که شرایط سرگرمی و سپورت برای جوانان مساعد بوده گراف جرایم به مراتب پایین تر از شهر هاییست که در آن اطفال و جوانان بی سرنوشت و بی کار آنهم در شرایط محیط زیست آلوده به کثافات زندگی میکنند. در بعضی حالات در شهر کابل دیده شده که حتا سپورت و ساحات سپورتی را غاصبان زمین تجارتی و انحصاری ساخته اند. چنانکه در لب جر در خیر خانه ساحه ی وسیعی را شخصی از زمین های حکومت به شکلی از اشکال گرفته آنرا میدان سپورت ساخته و از هر تیم برای اجرای یک مسابقه سه هزار و پنجصد افغانی میگیرد. در شهر کابل که پایتخت کشور است با نفوس چهار تا پنج میلیون نفر وقتی به سپورت، ساحه ی سبز و صحت اطفال و جوانان توجه نشود چگونه میتوان در مناطق دور دست توقع توجه به محیط زیست و میدان های سپورتی اطفال را داشت، اما طوریکه ناظران حکایت میکنند در بعضی ولایات به مقایسه ی مرکز کارهای زیادی برای اطفال صورت گرفته و جای تأسف است که در مرکز شهر کابل و در جوار سرکی که میدان هوایی کشور را به ارگ ریاست جمهوری وصل میکند هیچگونه توجه به وضعیت محیط زیست و سپورت اطفال صورت نمیگیرد. حتا با حفظ تغافل و تنبلی نیز دولتمردان حد اقل بخاطر آبروی خودشان در چنین ساحاتی که هر روز ده ها میهمان خارجی، رؤسای جمهور، صدر اعظم ها، وزرا و نمایندگان سازمان ملل در آن رفت و آمد دارند باید محلات آبرومند ورزشی و سپورتی برای اطفال ایجاد کنند.
اطفال در حیرت اند که این شکوه ها را به کی گویند و به کدام گوش شنوا آن را برسانند تا حد اقل این خواسته ها را بشنود و به آن توجهی نماید.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر