وظایف حکومت در قبال اطفال در پرتو فیصله های کنوانسیون جهانی حقوق طفل مصوب 20 نوامبر 1989

بابک سیاووش
کنوانسیون حقوق طفل کشور های متعهد به این میثاق را که افغانستان نیز یکی از آنان میباشد مؤظف میسازد که:
با اعتقاد به اینکه خانواده جزء اساسی جامعه و محیط طبیعی رشد و رفاه همه اعضایش به ویژه کودکان است باید از حمایت و کمک های لازم به نحوی برخوردار شود که مسوولیت ها در قبال جامعه را ایفا کرده بتواند.
در مقررات این کنوانسیون آمده:
- با درک اینکه طفل برای رشد کامل و متعادل شخصیت خود، باید در محیط و در فضای سرشار از خوشی، محبت و تفاهم بزرگ شود.
- با توجه به اینکه طفل برای زیست فردی در جامعه باید آمادگی داشته و با روحیه صلح، دوستی، کرامت بشری، بردباری، آزادی، برابری و همبستگی بار آید.
- با توجه به اینکه قوانین و مقررات سازمانهای انتفاعی و سازمان های بین المللی که در موارد رفاه اطفال اشتغال دارند به رسمیت شناخته شود.
- با در نظر داشت اینکه کودک به دلیل نداشتن رشد حتمی و رفاهی قبل و بعد از زایمان به مراقبت های خاص به شمول حمایت قانون نیاز دارد.
- با توجه به اینکه در تمام کشور های جهان اطفالی وجود دارند که در شرایط دشوار خاص به سر میبرند.
کشور های متعهد به این کنوانسیون حقوق تصریح شده در کنوانسیون را محترم شمرده و تطبیق آنرا برای هر طفلی در قلمرو فضای شان بدون هیچگونه تبعیض از نظر نژاد، رنگ، جنسیت، زبان، مذهب، عقاید سیاسی یا غیر سیاسی، منشأ ملی، قومی و اجتماعی، ملکیت، معیوبیت، محل ولادت و سایر حالات طفل، والدین و اولیای قانونی شان را در نظر گرفته تضمین و رعایت کنند که برخی موارد آن قرار ذیل اند:
1- از طفل در مقابل تمام انواع تبعیض و مجازات بر اساس موقف، فعالیت، بیان عقاید خودش یا والدین و سرپرست قانونی و اعضای خانواده اش حمایت بعمل آید.
2- در هر اقدام مربوط به طفل منافع اطفال مورد توجه قرار گیرد.
3- حمایت و مراقبت های لازم برای رفاه طفل تأمین شود.
4- مقامات ذیصلاح بر تشکیل و خدمات موسساتی که در عرصه امنیت و صحت اطفال مصروف اند نظارت نمایند.
با توجه به مفردات فوق دیده میشود که هنوز اطفال افغانستان از آنچه در کنوانسیون جهانی حقوق طفل گفته شده به فرسنگ ها فاصله دارند. کودکستان ها هنوز همه اطفال را تحت پوشش قرار نداده اند، کلینیک های حمایه طفل و مادر هنوز به شکل واقعی سراسری نیستند، از وضعیت اطفال معتادی که در زیر پل ها خوابیده اند موسسات داخلی و خارجی خبر ندارند، پارک های تفریحی و میدان های مصئون بازی حتا در پایتخت به اطفال به حد کافی وجود ندارد، کتب و مجلات مخصوص اطفال کمتر چاپ میشود و بر عکس بعنوان وسیله بازی تفنگچه، تفنگ، تانک پلاستیکی از کشورهای همسایه وارد و میان اطفال توزیع میشود.
اطفال با داشتن این وسایل جنگی که بطور مصنوعی فیر هم میکنند حتا در شهر کابل مشق و تمرین حمله بر یکدیگر را به شکل گروهی مینمایند.
در گذشته ها در مکاتب سیمینار ها و کنفرانس های صنفی میان صنوف دایر میشد. در صحن مکاتب به مناسبت های مختلف انترک ها و نمایشنامه ها به اجرا می آمد. در مکاتب گروه های ترانه، سپورت، سرسبزی و غیره وجود داشت که شاگردان در سرسبز ساختن صحن مکتب و تدویر مسابقات والیبال، فتبال، باسکتبال، هاکی رقابت میکردند. قبل از آغاز دروس توسط معلمین سپورت به شکل دسته جمعی سپورت آزاد توسط شاگردان صورت میگرفت. اما حالا که از کنوانسیون جهانی حقوق طفل حرف می زنیم و ده ها و صد ها موسسه و انجیوی داخلی و خارجی برای اطفال مصروف اند و در قانون اساسی افغانستان رشد و انکشاف ذهنی و جسمی اطفال از وظایف حکومت گفته شده، بر عکس اطفال افغانستان در وضعیتی قرار دارند که از آنان به صفت عمال انتحاری و انفجاری استفاده میشود و به عوض تقویه کوریکولم مکاتب وزارت معارف در نظر دارد تعلیمات ابتدایی را از طریق غیر از مکتب رایج سازد. اولیای اطفال بیکار، بیمار، معتاد، آواره، گرسنه، بی تعلیم و بی تحصیل افغانستان میگویند که: ای رهبران موسسات خارجی و داخلی و ای دولتمردان افغانستان! لطفاً از خواب بیدار شوید و به عوض موتر سواری و مصرف پول های بین المللی در عکس گیری و نمایش وضعیت اطفال بینوای افغانستان در نمایشگاه ها و فلم ها، بخاطر بهبود وضعیت آنان عملاً کاری بکنید. چه زیبا گفته اند:
دو صد گفته چون نیم کردار نیستl