نوامبر 5, 2014
شماره(199) چهارشنبه (14) عقرب 1393 / 5 نوامبر 2014
دکتر نهاله مشتاق
تمام مادران گاهی احساساتی منفی نسبت به فرزندشان تجربه می کنند. اگر فرض کنیم مادران (در صورت سلامت نسبی) به نیازهای اساسی کودکان خود رسیدگی می کنند، آنگاه عاملی که بین مادران مختلف تفاوت ایجاد می کند، نحوه ی مدیریت این احساسات منفی است.
مادر خوب، کسی است که می تواند با پرخاشگری خود نسبت به فرزند و پرخاشگری فرزند نسبت به خود کنار بیاید به طوری که خشم برای کودک به یک عاطفه ی قابل تحمل و امن تبدیل شود. به این ترتیب چنین مادری می تواند هم پرخاشگری اش را و هم تکانه های تخریب گرانه ی کودک را در درون خود نگه دارد. کلمه ی کلیدی در این بحث «گنجایش داشتن» است. منظور از گنجایش داشتن خشم این است که فرد بتواند حس را به طور کامل تجربه کند؛ اما کنترل خود را بر احساسش از دست ندهد؛ یعنی با وجود تجربه ی این حس بتواند قدرت فکر کردن درمورد آن را نیز حفظ کند. به این ترتیب فرد نیازی ندارد که به دنبال احساسش، بلافاصله به اقدامی دست بزند. به عنوان مثال بجای اینکه به محض عصبانیت فرزند خود را لت و کوب کند، به عصبانیت خود فکر می کند تا بتواند به سوالات متفاوتی پاسخ دهد. از جمله اینکه چه چیز تا این حد عصبانی کننده بوده است؟ چرا این اتفاق در این مرحله ی زمانی افتاده است؟ آیا در موقعیت های مشابه نیز اینقدر عصبانی شده بود؟ آیا می تواند برای عصبانی شدن هایش الگویی پیدا کند؟ و غیره.
اگر مادر بتواند در زمان محرومیت و ناکامی پاسخ های خود را کنترل کند به کودک این توانایی را می دهد که خشم را تحمل کند. علاوه بر این مادر باید به کودک نشان دهد که می تواند خشم او را تحمل کند و در مواجهه با تمام رفتارهای پرخاشگرانه، همچنان عشق خود را به او حفظ کند
دکتر نهاله مشتاق
تمام مادران گاهی احساساتی منفی نسبت به فرزندشان تجربه می کنند. اگر فرض کنیم مادران (در صورت سلامت نسبی) به نیازهای اساسی کودکان خود رسیدگی می کنند، آنگاه عاملی که بین مادران مختلف تفاوت ایجاد می کند، نحوه ی مدیریت این احساسات منفی است.
مادر خوب، کسی است که می تواند با پرخاشگری خود نسبت به فرزند و پرخاشگری فرزند نسبت به خود کنار بیاید به طوری که خشم برای کودک به یک عاطفه ی قابل تحمل و امن تبدیل شود. به این ترتیب چنین مادری می تواند هم پرخاشگری اش را و هم تکانه های تخریب گرانه ی کودک را در درون خود نگه دارد. کلمه ی کلیدی در این بحث «گنجایش داشتن» است. منظور از گنجایش داشتن خشم این است که فرد بتواند حس را به طور کامل تجربه کند؛ اما کنترل خود را بر احساسش از دست ندهد؛ یعنی با وجود تجربه ی این حس بتواند قدرت فکر کردن درمورد آن را نیز حفظ کند. به این ترتیب فرد نیازی ندارد که به دنبال احساسش، بلافاصله به اقدامی دست بزند. به عنوان مثال بجای اینکه به محض عصبانیت فرزند خود را لت و کوب کند، به عصبانیت خود فکر می کند تا بتواند به سوالات متفاوتی پاسخ دهد. از جمله اینکه چه چیز تا این حد عصبانی کننده بوده است؟ چرا این اتفاق در این مرحله ی زمانی افتاده است؟ آیا در موقعیت های مشابه نیز اینقدر عصبانی شده بود؟ آیا می تواند برای عصبانی شدن هایش الگویی پیدا کند؟ و غیره.
اگر مادر بتواند در زمان محرومیت و ناکامی پاسخ های خود را کنترل کند به کودک این توانایی را می دهد که خشم را تحمل کند. علاوه بر این مادر باید به کودک نشان دهد که می تواند خشم او را تحمل کند و در مواجهه با تمام رفتارهای پرخاشگرانه، همچنان عشق خود را به او حفظ کند
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر