احمد کاووس سیاووشبا تمام این مطالبی که من در مورد چهره های مطرح فوتبال برایتان به نشر رسانیده ام، از اینکه نزدیک خانه مان میدان فوتبال، میدان والیبال، میدان باسکتبال و امثالهم را نمی بینم که در آن رفته و سپورت کنم خیلی متأثر میشوم.
برای من جای تعجب است که آیا در یک کشور ساختن چندین میدان سپورتی برای ورزشکاران کار نا ممکنست؟
هر وقتی که من میدان های سپورتی، مسابقات و تشویق رهبران سایر کشور ها را از ورزشکاران شان میبینم خیلی افسوس میخورم که چرا در کشور ما مسوولان به این مسأله توجه ندارند و تمام فکر و اندیشه شان در رسیدن به قدرت و حفظ آن است، در حالیکه ما اطفال هم استعداد داریم، توان داریم و این امکان وجود دارد که اگر تشویق شویم از میان اطفال افغانستان، مسی ها، رونالدو ها، زیدان ها، مارادونا ها و غیره ظهور کند.
جای تأسف است که در افغانستان حتی با سپورت هم برخورد سیاسی میشود. در حالیکه ساختن میدان های فوتبال، والیبال و بستکبال، کدام تخصص فوق العاده و نبوغ نمیخواهد. ما حیران استیم که بزرگان ما چرا اقلاً متوجه اطفال خودشان نمیشوند؟
در ساحاتی که ما زندگی میکنیم بعضی رجال برجسته دولت هم در آنجا زیست میکنند، ولی همه اطفال شان در میان زباله ها و خاکدان ها بازی میکنند. زورگویان چندی قبل میدان فوتبال را با بلدوزر خراب کردند، در حالیکه ما در جوهانسبورگ میدیدم که صدر اعظم جرمنی از خوشحالی به خاطر تیمش به شور آمده بود و بل کلینتن رییس جمهور اسبق امریکا به خاطر پسمانی تیمش با حالت متأثر صحنه را ترک میکرد، در کشور ما بلدوزر قدرتمندان دروازه گل میدان فوتبال را در همان روز به دور انداخت که واقعاً جای تأثر و تأسف است.
ما میخواهیم که حکومت افغانستان و موسساتی که به اطفال کار میکنند، اولاً تمام شهر کابل و ولایات را از نظر امکان ساختن میدان های سپورتی سروی کنند و بعد در هر محل رهایشی مردم یک میدان سپورتی معیاری برای سپورت های معمول بسازند در غیر آن حرف زدن در باره حقوق اطفال هیچ درد ما را دوا نمیکند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر